LIBURUTEGIAN ANTXIÑE MENDIZABALEN BI LIBURU BERRI: "NIRE ALABAK EZ DAUKA ERREMEDIORIK" ETA "AMA GAIZTOAREN IPUINA".
Nire alabak ez dauka erremediorik
Iratik hamalau urte bete ditu eta, denbora asko ez dela, fundamentu
handiko neska zen: esanekoa, arduratsua, adeitsua, atsegina, beti umore
oneko... Orain, berriz, arropaz beste aldatzen da aldartez. Batzuetan
egoten da goibel antzean, burumakur, ondo ezik bezala. Handik gutxira
egon daiteke zeharo petralduta, pipermina baino erreago, eztanda egiteko
puntuan. Eta begien itxi-ireki batean jarri daiteke kriskitinak baino
alaiago. Izan ere, Iratiren hormonak lozorrotik atera eta bazterrak
nahasten hasi dira, etxeko bakea hankaz gora jarriz. Nerabezaroa ez da
gaixotasun bat, baina pasa egin behar da. Etxeko guztiek pasa behar
izaten dute.
Ama gaiztoaren ipuina
"Ama gaiztoaren ipuina"-ren abiapuntua bi ahizparen arteko elkarrizketa
da. Txikiari asko gustatzen zaizkio ipuinak, eta handiak esaten dio ez
fidatzeko. «Oraindik ez al zara konturatu ipuin guztiak gezurra
direla?», esaten dio, halako batean. Haserretu egiten dira, baina,
betiko moduan, atzera laster adiskidetzen dira, eta ahizpa handiak
hartzen du ‘Ahatetxo itsusia’ ipuina eta irakurtzen hasten zaio. Berandu
gabe geldiarazten du ahizpa txikiak, hau galdetzeko: «Zuk zer uste
duzu? Ahatetxo itsusiaren ama gaiztoa dela?». Azkenean, Antxiñe
Mendizabalen esanetan, «ez da inon ama gaiztorik topatzen, eta maitasun
istorio bat loratzen da».